Dit bericht is door mijn vader geplaatst. Ik heb al weken geen internet. Af en toe ga ik naar een 'Cyber' (internetcafé) voor de hoogstnodige zaken en dan schiet mijn site er bij in.

Vandaag ben ik met de auto naar school gegaan, speciaal voor degenen die herhaaldelijk om een update hebben gevraagd (en volgens mama vroeg 'iedereen' erom, dus het was nodig tijd dat ik iets van me liet horen).  Dat maakt namelijk dat ik 's middags thuis ben en niet op school hoef 'over te blijven'. Mijn afwezigheid kan ik verklaren: ben afgelopen maand meer op reis geweest dan dat ik thuis was (en dan  echt in de bushbush, dus zonder stroom, laat staan internet!) en dan hebben we nog de lange schooldagen inclusief stevige fietstocht en een temperatuur van meer dan 40 °C die maken dat ik vaak te moe ben om m'n site bij te werken! Hopelijk wordt 't me vergeven op basis van 't bovenstaande? Ok, laat ik dan maar eens van start gaan ..... 
Ik ben naar de opening van een project tegen vrouwenbesnijdenis geweest in Ouahygoua  (heeft ook even geduurd voordat ik dat kon uitspreken, maar 't ligt in 't noorden van Burkina). Dit was in het kader van het werk van meneer Balima, die coördinator was van het gebeuren. Ik heb begrepen van 't  thuisfront dat er op 5 februari wereldwijd aandacht voor is geweest. Oorspronkelijk zou de opening ook op deze dag zijn, maar omdat de presidentsvrouw, de hoofdgast, op 't laatst niet kon, is alles een week opgeschoven. Dat kan alleen hier geloof ik. Voor de conferentie waren verder allemaal vrouwenverenigingen uit het hele land uitgenodigd, dorpschefs, de koning van Ouahigouya en voorzitters van organisaties als UNICEF. Samen met een aantal collega's van meneer Balima, had ik een plaatsje op de tribune. Vandaar kon ik alles goed volgen; de toespraken, muziek en de toneelstukjes (die telkens het meest dramatische einde hadden: de dood van een vrouw na besnijdenis). Maar ik ben zeker geschrokken van de hoge percentages die genoemd werden. Het blijft altijd een beetje gokken,  maar verscheidene enquêtes van een jaar of 5 geleden lieten percentages van soms wel 70-80% zien. Echt schrikbarend!
Na afloop werden er cadeaus uitgedeeld aan de 'special guests'. Ouahigouya staat bekend om zijn aardappelen en andere groenten. Er werden heel wat groentepakketten weggegeven. Maar het meest opzienbarend voor mij was toch echt wel dat presidentsvrouw 2 geiten kreeg (die ik later nog achterin de auto zag)! Ik zag al helemaal voor me hoe 't zou zijn als koningin Beatrix dit cadeau zou krijgen!
Daarna was er nog een maaltijd voor alle hooggeplaatste personen. Ik Zal jullie niet vermoeien met een ingewikkeld verhaal, maar uiteindelijk zaten wij daar ook binnen, naast de officier van ... en generaal ...  Bovendien was de presidentsvrouw ook aanwezig, heel bizar idee!  Na afloop heb ik nog de kans gehad om de koning van Ouahigouya te ontmoeten (met dank aan meneer Balima), iets wat heel uitzonderlijk schijnt te zijn. Hij staat aan het hoofd van alle dorpschefs uit de regio en heeft echt een troon! De reden dat de personen die deze traditionele functies bekleden zo nauw bij het project betrokken worden, is dat vooral in de dorpen heel veel invloed hebben, meer dan de regering. Op 't moment dat zij verkondigen dat besnijdenis niet goed is, zal dat een grotere invloed hebben dan wanneer de wet zegt dat het verboden is.

Direct de dag daarop naar Kombéolé vertrokken, een dorpje dicht bij het stadje Koupéla. Daar werkt een Nederlands echtpaar (ze bouwen stuwdammen) en via hen heb ik een aantal  Burkinabé vrienden leren kennen die daar ook werken.  Ik wilde al vroeg weg, om de hitte een beetje te ontlopen. Maar zoals altijd weet je nooit of het hier loopt zoals je in je hoofd hebt: nee dus! Alle bussen zaten vol, de eerstvolgende bus vertrok 4,5 uur later met als gevolg dat ik op 't heetst van de dag in een stampvolle bus kon gaarkoken.  Maar goed, heb er leuke dagen gehad. Heb de omgeving ook een beetje leren kennen. Een vriend van een vriend is daar leerkracht en we mochten zijn school bekijken. Men had mij wel gewaarschuwd dat dorpsscholen anders zijn dan in Ouaga, maar dat was ook echt zo. Nu werk ik ook nog eens op een hele nieuwe school, dus dat maakt het contrast nog groter. Inmiddels weet ik dat ook dit weer relatief is: het 'grasschooltje' in Torkora Barkoura (zie het album Trip stg Faso) is nog schrijnender.