Ik blijf me verbazen hier! Een paar voorbeelden:
Het verkeer verloopt hier volgens andere regels dan in NL. Dat wil zeggen: in feite komen veel regels wel overeen, maar ze worden op andere wijze nageleefd. Hier kennen ze geen aparte wegen voor voetgangers, fietsers en auto's. Nee, alles beweegt zich voort op dezelfde weg. En daar rijden dan ook nog mensen op een ezel tussendoor en af en toe steekt er een kudde koeien over! Een hele beleving en een hele kunst om hier te rijden, lijkt mij. Ik heb verteld dat ik nog geen rijbewijs had, onder meer omdat rijlessen in NL heel duur zijn. Nou, dan moest ik daar maar rijlessen nemen, veel goedkoper en ook niet moeilijk!!! Het is maar hoe je het bekijkt.

Ik ga nu bijna dagelijks mee naar school met mevrouw Balima. Tot nu toe heb ik alleen nog maar gekeken bij de lessen Frans en Engels. Het gaat er hier wel heel anders aan toe.

Het schoolsysteem is gebaseerd op het Franse, en dat houdt dus een vrij klassieke wijze van lesgeven in. Als de leerkracht binnenkomt, moeten alle kinderen naast hun tafel gaan staan en groeten. Ze mogen pas gaan zitten als de docent het zegt. Alles gebeurt hier klassikaal en de kinderen moeten veel luisteren en overschrijven van het bord.  Ze moeten ook veel geduld hebben,  want het tempo van de lessen ligt hier niet zo vreselijk hoog naar mijn idee.

Volgens mij vinden de kinderen het wel een beetje spannend, zo'n blanke in de klas. Telkens krijg ik van die hele snelle blikken toegeworpen met een voorzichtig lachje. Als ik vervolgens terugkijk, draaien ze gauw hun hoofd weg. Toch merk ik wel dat ze meer aan me gewend raken nu ik er een aantal keer ben geweest. Vooral toen ik tijdens de les Engels mee deed aan het gesprekje dat telkens 2 kinderen moesten opvoeren voor de klas (Goodmorning, how are you? I'm fine, thank you. Etc). Toen ik ook nog eens mijn leeftijd vertelde (blijkbaar best uitzonderlijk dat een volwassene iets loslaat over zijn privé leven),  was het ijs gebroken. Nu krijg ik wel vaker een vraag, of komen de kinderen me iets zeggen of laten zien. Ben heel benieuwd hoe dat straks voor de klas zal gaan!

Ik ben inmiddels benoemd tot lerares informatica. Kan mezelf straks collega van papa noemen! Echt heel grappig,  ik ben helemaal niet zo'n genie met computers. Maar goed, voor hier, waar maar weinig mensen een computer hebben, beschik ik over een heleboel kennis.  Ik weet nog wel hoe je een computer aanzet, een mapje maakt en meer van dat soort dingen. Mijn uitdaging komt vooral te liggen in het lesgeven in het Frans.  Dat is nog best ingewikkeld, in de eerste plaats omdat alles een andere naam heeft op een Franse computer.  Daarnaast hebben de kinderen geen boeken, dus ze moeten alles overnemen  van het bord. We zullen zien, eerst moet er nog een nieuw rooster gemaakt worden, en dat is nog steeds niet gebeurd, dus ik wacht af.

Ik ben laatst mee geweest naar de markt (zie foto's). Tja, wat zal ik daarover zeggen? De Keuringsdienst van Waren of de Smaakpolitie, zou het niet goedkeuren. In de brandende zon waren de groenten, maar ook het vlees en de vis uitgestald (zonder koeling). Overal vliegen. Misschien had ik het beter niet kunnen zien, want mijn eerstvolgende maaltijd smaakte er een stuk minder lekker onder.  Gelukkig niet meer ziek geweest. Denk dat ik straks een enorm sterke maag heb gekweekt!

Ook heb ik met verbazing gekeken hoe ze hier het eten bereiden. Er is weinig keukengerei, dus ze zijn enorm inventief. Toen ik vroeg of ik mee kon helpen, zeiden ze dat ik de groente wel mocht snijden met een enorm vleesmes gewoon uit de losse pols . Om nog meer verwondingen te voorkomen (ik heb laatst nl mijn hand heel hard gestoten toen de ventilator op volle toeren draaide) heb ik uitgelegd dat ik in NL altijd een snijplank gebruik. Uiteindelijk werd die toch nog ergens vandaan gevist. Een zeef/vergiet, niet nodig toch? Daar gebruik je toch gewoon je handen voor? En mevrouw Balima heeft blijkbaar zoveel eelt op haar handen dat ze ook geen pannenlappen nodig heeft! Zo zie je maar; wie meer heeft, heeft ook meer nodig!