Een week voorbij, en het nieuwe leven begint langzaam te wennen.  Maar het idee dat ik hier, als alles goed gaat, een half jaar zal zijn kan ik nog maar moeilijk beseffen.  Bijna alles en iedereen is nieuw en je bent afhankelijk van anderen. Dat is heel vreemd als je in Nederland zo ongeveer volledig zelfstandig je gang kunt gaan. Maar goed, ik ben  ook nog maar een week op Afrikaanse bodem!

Woensdagochtend ben ik voor het eerst naar de school gegaan waar ik zal gaan helpen. De school is pas sinds 2008 geopend en staat midden in een soort woestijn. Het ziet er voor Nederlandse begrippen armoedig uit, maar voor hier is heel wat. Rondom de school zijn heel veel kleine huisjes in aanbouw. Dat gaat er wat anders aan toe dan in NL. Men koopt een stuk grond en zet er vervolgens naar eigen inzicht een huis op. Dat is dan ook te zien. Zodra er weer geld is om stenen te kopen of zelf te maken, bouwt men verder.  Ik heb de hele ochtend met de secretaresse van de school gepraat. Een hele lieve, jonge vrouw die me van alles vertelde en liet zien. Ze was zo blij dat er iemand was om mee te praten, want ze voelde zich vaak eenzaam. Ze is naast de conciërge, die het grootste gedeelte van de dag onder een boom zit, de enige van het onderwijsondersteunend personeel. Verder is er nog geen elektriciteit op school, dus haar computer kan ze nog niet gebruiken. Ook zijn er nog niet zoveel leerlingen.  Ik vraag me dan ook af wat zij de hele dag te doen heeft, en kan me goed voorstellen dat ze zich alleen voelt.

De school begint hier al om 7 uur 's ochtends! Echt heel erg wennen voor mij als avondmens. Om 12 uur zijn de lessen afgelopen en dan gaan de meeste kinderen naar huis om te eten en te rusten en dan starten de lessen weer om 3 uur tot 5 uur. Mevrouw Balima (waar ik in huis zit) is lerares Frans  en tevens de directrice van de school. Zij heeft 's middags nooit les en volgens mij gaat ze dan ook niet meer naar school toe. Is toch onvoorstelbaar in  Nederland? Maar goed, dat geldt wel voor meer dingen... (wordt vervolgd!)