Jojanneke in Afrika

Nog 1 maand te gaan in Zambia en dan is het alweer voorbij. En voor zover het niet al duidelijk is, ik zeg het met enige weemoed. Ik bedoel maar, mijn laatste update ging over mijn eerste maand en nu al ga ik mijn laatste maand in…….

Ik weet dat ik opnieuw niet heel trouw ben geweest in het bijhouden van mijn site – waarvoor sorry - maar ergens moeten jullie dat maar als een goed teken beschouwen; ik ben in ieder geval druk bezig geweest en de tijd is snel verstreken.
Hoewel ik het in het begin best lastig heb gevonden en het nog steeds soms knetter frustrerend is hoe de dingen verlopen, heb ik toch ook hier in Zambia uiteindelijk wel weer mijn draai kunnen vinden en vele contacten met de mensen gemaakt. Om eerlijk te zijn zie ik nu alweer op tegen het afscheid; opnieuw mensen achterlaten zonder zeker te zijn of je ze ooit terug gaat zien…..

Maar goed, voor het zover is probeer ik eerst te genieten van mijn vakantie. Dit schrijf ik vanuit Livingstone, op zo’n 12 uur rijden met de...

Lees meer

Inmiddels ben ik een ruime maand in Zambia en dan ga je toch automatisch de balans eens opmaken. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk al best veel meegemaakt heb. Een paar voorbeelden:

Vorig weekend ben ik weer verhuisd. De derde en hopelijk laatste keer. Nu woon ik in een eigen huis met 2 fysiotherapie studenten. Ook hier werkt de douche niet, maar er komt wel warm water uit de kraan. Verder zit ik niet zo middenin de dreunende bassen van mijn huisgenoten. Ik heb nu ook een echt bureau in plaats van mijn creatieve alternatieven. Even leek het met geen mogelijkheid door mijn slaapkamerdeur te kunnen. Maar uiteindelijk slaagde Maarten - de Nederlandse dokter hier - er wel in. Afrikanen zijn soms heel handig en vindingrijk, maar missen ze toch het inzicht van een Nederlandse man. Al met al lijkt dit huis een hele verbetering!

Hoewel de dagelijkse praktijk in het ziekenhuis hier compleet anders is dan in Nederland, lijken sommigen dagen hier ook gewoon op elkaar en kun je bepaalde...

Lees meer

Hoewel ik het grootste deel van mijn tijd hier in het ziekenhuis doorbreng, zal ik ook eens iets schrijven over het ‘gewone’ leven. Ik woon weer in het zusterhuis. Afgelopen weekend was ik verhuisd naar het klooster, maar dit bleek relatief zo duur qua huur dat ik na 3 nachten besloten heb weer terug te keren naar mijn oude plekkie en het mindere comfort voor lief te nemen.
Het huis is te vergelijken met een studentenhuis; niet al te netjes en vooral veel dingen die niet werken. Zo hebben we maar 1 werkende kraan, geen douche en een wc die zo nu en dan verstopt zit. We wonen er met 11 personen, waaronder 1 baby. Al met al is het een gezellige drukte, die soms weleens vermoeiend is. Douchen doe ik met een bak opgewarmd water. In het begin wel een gedoe, maar aan de andere kant raak je ook weer snel gewend. Ik kook voor mezelf. Het menu is niet zo gevarieerd, vooral wat betreft groenten, maar ik kan over het algemeen toch wel goed eten (pasta, rijst, couscous). Ook heb ik al een paar...

Lees meer

Gisteren was het zover: het eerste kindje dat overleden is sinds ik hier ben. Een meisje van net geen 1 jaar. Ze lag sinds een aantal dagen bij ons op de afdeling vanwege ernstige benauwdheid. Waaraan ze precies is overleden, is ons niet helemaal duidelijk geworden. Hiervoor waren er onvoldoende diagnostische middelen op tijd beschikbaar. Ergens voelde ik dit overlijden vanochtend al aankomen. Terwijl het meisje de afgelopen dagen altijd hard begon te huilen als ik in haar buurt kwam, liet ze zich vanochtend gewillig door mij onderzoeken. Ook voelden haar handjes al extreem koud aan. Toen ik in de middag terugkwam op de afdeling en ik het hartverscheurende gehuil van de moeder hoorde, wist ik al dat het niet goed was. Het meisje was zojuist overleden….
En met haar overlijden volgden nog twee andere kinderen:
Een 14-jarig meisje met een extreem laag Hb (<3) die we geen bloed konden geven vanwege de geloofsovertuiging - Jehova - van de ouders. Dit komt in Nederland ook weleens voor, maar...

Lees meer

Terwijl jullie allemaal de eerste koningsdag gevierd hebben, doe ik verslag van mijn eerste ervaringen in het Sint Theresia Hospital in Ibenga, Zambia.
Maandag (2e paasdag) stond in het teken van bijslapen, acclimatiseren en de eerste aankopen doen. Dinsdag ben ik voor het eerst naar het ziekenhuis geweest dat zich op nauwelijks 5 minuten lopen van de zusterwoning bevindt. Mijn eerste activiteit aldaar bestond uit het assisteren tijdens een operatie waarbij de baarmoeder verwijderd werd. Hoewel het allemaal prima begon, werd ik na enige tijd alsnog niet helemaal lekker, alsof ik weleens flauw kon gaan vallen. En om niet met mijn hoofd op de patiënt te vallen, ben ik toch maar gestopt.
Woensdag was de kennismaking met de kinderafdeling. Er liggen momenteel niet vreselijk veel kinderen, maar de meeste zijn wel langdurig opgenomen waaronder een drietal kinderen met ernstige brandwonden. Gisteren kwam er een vierde bij; een jongen van 7 met brandwonden over zijn gehele linker arm en een...

Lees meer

Even een kort berichtje om te laten weten dat ik veilig ben aangekomen in Ibenga. 't Was een lange vlucht, vooral omdat het slapen niet echt lukte, maar gelukkig ging het met de bagage en het visum snel. Vannacht lang geslapen en vandaag met name uitgerust, spelletjes gespeeld met de kinderen en alvast wat inkopen op de markt gedaan.
Waarschijnlijk ga ik morgen alvast een kennismaking met het ziekenhuis doen. Gisternacht sliep ik in het huis van Maarten en Heleen. Vannacht slaap ik in de zusterwoning. Waarschijnlijk blijf ik hier ongeveer 2 weken en ga ik daarna naar het klooster. Voor de duidelijkheid: daar krijg ik een verblijf; ik heb geen plannen in te treden.

Lees meer

Ik heb mijn bul op zak, maar helaas nog geen werk. Afrika lokt weer. Ik kan vrijwilligerswerk doen in het Sint-Theresia ziekenhuis in Ibenga. Daar werken Maarten en Heleen.

Mijn koffer van de laatste reis naar Burkina was nog niet helemaal uitgepakt, dus kon ik deze zo weer van zolder halen om hem aan te vullen. Ik ben er (bijna) helemaal klaar voor!

Lees meer